Topory
Topór bojowy - Podstawowa odmiana topora przystosowanego do walki. Nie była to już zwykła siekiera tylko bardzo poręczna ,prosta w użyciu i co najważniejsze skuteczna broń. Zazwyczaj po drugiej stronie ostrza miał szpikulec który doskonale nadawał się na lepiej opancerzonych przeciwników i czynił broń bardzo uniwersalną. Topór bojowy miał tylko jedną wadę trudno się nim walczyło na małych przestrzeniach, ale w bitwie spisywał się znakomicie. Długość styliska wynosiła ok.50-60 cm. ale nie było to regułą. Broń wyważano na końcu ostrza lub szyjce.Topór Jeżdziecki - Specjalna odmiana topora bojowego przystosowana do walki z konia. Miał dłuższe stylisko od ok. 60 do nawet 80 cm ,co pomagało w sięgnięciu przeciwnika ,a także cięższe ostrze ważące od 3 do nawet 5 kg! Trafienie tą bronią w głowę ,z pędzącego konia zazwyczaj kończyło się śmiercią. Po drugiej stronie ostrza zawsze był szpikulec ,co czyniło broń skuteczną także przeciwko przciwnikom w zbrojach płytowych. Była to broń dość elitarna ,używana przez rycerzy. Była wyważana mniej więcej w połowie między ostrzem a szpikulcem ,czasem z lekkim przesunięciem w stronę ostrza.
Topór dwuręczny - Największa odmiana topora. Na stylisku długości około jednego metra było osadzone ciężkie (od ok. 7-8 do nawet 12kg.!) ostrze, zazwyczaj o kulistym krztałcie. Często nie było nawet specjalnie ostrzone ponieważ waga była tu czynnikiem decydującym. Większość toporów dwuręcznych miała dwa ostrza ,z których jedno było mniejsze i służyło do dobijania przeciwnika. W toporach obosiecznych oba ostrza były swoimi lustrzanymi odbiciami. Broń taką wyważano po środku między ostrzami natomiast w zwykłym toporze dwuręcznym środek ciężkości był lekko przeniesiony na ostrze cięższe.