Miecze
Miecz krótki - Najmniejsza wersja miecza dlatego jej działanie oparte było głównie na pchnięciach. Broń była krótka ok.50 - 70 cm ostrza ,ale co za tym idzie lekka i poręczna. Jelec był zazwyczaj bardzo mały. W związku z podstawowym założeniem (poręczna broń do pchnięć) wyważano go zazwyczaj w okolicach jelca lub rękojeści aby ostrze było lekkie i łatwe do kontrolowania.Miecz zwykły - Najpospolitsza odmiana oręża tego rodzaju i zarazem najbardziej uniwersalna. Oczywiście ma to swoje wady i zalety.Mogła służyć zarówno do cięć jak i pchnięć ,ale podstawowym rodzajem obrażeń jakie zadawała były rany rąbane. Wadą była zbyt mała masa aby zagrozić nią lepiej opancerzonym celom. Broń ta miała zazwyczaj ok. 100 - 120 cm długości (całość). Jelec był z regóły średnich rozmiarów chociaż zdażały się i inne rodzaje ochrony np. obłęk lub nawet brak jelca wogóle. Miecze tego typu wyważano najczęściej w połowie ostrza lub na jego końcu ,tak aby podczas uderzenia osiągało jak największą prędkość a co za tym idzie siłę uderzenia.
Miecz półtoraręczny - Zwany także "Bękartem" (ang.Bastard) z racji tego ,że jest czymś pomiędzy mieczem zwykłym a dwuręcznym. Ten kompromis nie wyszedł mu na dobre ponieważ trzymany jedną ręką jest zbyt nieporęczny aby go sprawnie używać, oburącz natomiast jest napewno poręczniejszy od miecza dwuręcznego ale ustępuje mu znacznie pod względem siły udeżenia. Długość wahała się w granicach od ok. 120 do nawet 160 cm (całość). Jelec zazwyczaj nie był wiele większy niż w zwykłych mieczach chociaż często masywniejszy. Z regóły część ostrza zaraz za jelcem była nieostra ,wykorzystywano ją dla różnego rodzaju rzeżbień i nazywano "Ricasso". Co ciekawe w rękach silnego i sprawnego rycerza półtorak był dość skuteczny z siodła trzymany jedną ręką ale był to wyjątek. Wyważaono go zazwyczaj w trzechczwartych długości ostrza.
Miecz dwuręczny - Była to broń raczej ceremonialna ponieważ z racji swoich rozmiarów na polu bitwy była praktycznie bezużyteczna. Rzadkie przypadki jej użyteczności były zazwyczaj związane z wyjątkowo postawnymi żołnierzami ,aczkolwiek pojedynczy poszukiwacz przygód któremu na sile nie zbywa mógł operować takim rodzajem oręża. Długość przeciętnego miecza dwuręcznego wachała się ok.160 - 170 cm (ok.130 - 140 cm ostrza i 30 cm rękojeści), chociaż zdażały się i olbrzymy o długości 200 cm. Za jelcem ,zazwyczaj większym i masywniejszym niż w mniejszych mieczach, była nieostra część klingi którą wieńczyły wąsy. Można było na nią przełożyć jedną z rąk aby skrócić uchwyt i tym samym uczynić broń bardziej poręczną ale i mniej skuteczną. Jeśli chodzi o wyważenie to różnie z tym bywało zazwyczaj zależało ono od upodobań użytkownika (ponieważ większość tych mieczy była robiona na zamówienie) ale w wersjach "standardowych" przypadało najczęściej w trzech/czwartych ostrza (okolice wąsów) lub w jego połowie.